Update: Noodweer in Zuid Frankrijk; aan de dood ontsnapt.

UPDATE 5 oktober

Helaas is het dodental bijgesteld; er zijn zeventien mensen verdronken, waaronder de zus van een studievriendin van Juul. Dan komt zo’n natuurramp nog dichterbij. Antibes Marineland is voor 90% bedekt met modder en veel dieren zijn dood of in grote problemen door het vervuilde water in de bassins. Er worden nog steeds mensen vermist. De noodtoestand is uitgeroepen.

Déluge sur les Alpes-Maritimes: les vidéos des… par nice-matin

Noodweer in Zuid Frankrijk; aan de dood ontsnapt.

We hebben de uitnodiging al drie weken op de ijskast hangen; goede vrienden organiseren een feestje in Mandelieu. Zomaar, om het leven te vieren. De enige bijdrage aan de feestvreugde voor ons is het meenemen van een fles Laurent Perrier champagne. Geen andere merken svp anders drinken we alles door elkaar, is het advies. Onze vrienden houden wel van een feestje en kennen hun pappenheimers, dus we halen een fles en maken ons gereed voor een feestelijke avond die totaal anders zou verlopen. Al hadden we daar nog geen idee van.

De meiden zijn nu groot genoeg om zelf de lasagna uit de oven te halen en na het eten gaan ze lekker onder een deken een film kijken. Jo draait een spannende vlecht in haar haar, heeft een zijden niemandalletje aan, stapt in sexy hoge hakken en ik doe, ach ik voor de verandering eens een strak wit overhemd aan. Een man heeft nu eenmaal niet zoveel keuze als het om kleding gaat. Met een koude fles Laurent Perrier op de achterbank rijden we de A8 op; naar Mandelieu.

Even voorbij Cannes begint het te bliksemen en vallen de eerste regendruppels. Het is bijna half negen. En dan ineens wordt de lucht lichtbruin en valt er zoveel regen dat de auto voor ons op de rem gaat staan. Mijn ruitenwissers kunnen het water niet verwerken en alsof het is afgesproken, doet iedereen op de snelweg zijn alarmlichten aan. We rijden zo stapvoets met 20 kilometer per uur door een idioot zware regenstorm. Ik zie nog net de witte streep aan de rechterkant en hou dat aan als navigatiepunt.

Na vijf minuten gaan de eerste auto’s aan de kant staan om de regenbui af te wachten. Maar ja, ik heb best honger en wil gewoon naar de afslag toe. Na 30 minuten zien we de eindelijk afslag Mandelieu die ook naar Pegomas gaat. We pakken de rotonde en dan staat het vast. “Wat een bange poeperds allemaal” mopper ik en ik slalom een beetje naar voren om te kijken of je daar echt niet doorheen kan. Wat ik zie is bizar; een soort mini zee onder de brug met een constante beweging van onder uit. Als iemand heel veel water omhoog duwt. We kijken een minuut ademloos naar dit natuurgeweld en besluiten om terug te gaan naar de snelweg, op naar de tweede afslag Mandelieu La Napoule. We zijn op dat moment nog steeds van plan om naar het feest te gaan; het regent wel vaker even heel erg hard aan de Cote Azur. Door de zware slagregens heen komen we aan in Mandelieu; vanaf de snelweg stan de eerste auto’s zonder licht stil, omringd door bijna 40 centimeter water. Ik geef extra gas en duw de zware Volvo door een weg van water; gelukkig gaat de weg weer omhoog en staan we droog te wachten voor het stoplicht. Plotseling draaien alle auto’s om. De brug verderop blijkt ook geheel onder water te staan. En ondertussen regent het abnormaal hard. Dan bellen de meiden: ‘Het regent hier heeeel hard! En de stroom is uitgevallen!’. Jo en ik kijken elkaar aan en zeggen tegelijkertijd ‘we gaan terug’.

Teruggaan via de A8 is geen optie; we zagen al zwaailichten op het deel tussen Mandelieu en Cannes en een lange rij stilstaande auto’s. ‘We kunnen via Le Cannet, dat is een lange weg, dan pakken we de A8 voorbij Cannes’ zegt Jo die altijd goede ideeën heeft. Ik rij met 30 kilometer en geen hand voor ogen door het noodweer terwijl we overal auto’s stil zien staan. Flitsen van ‘The Day After Tomorrow’ schieten door mijn hoofd. We moeten in ieder geval in beweging blijven en als het even kon hoog in de bergen, want al dat water rolt naar beneden en verzamelt zich in de straten en parkeergarages. Helaas komt in Le Cannet het verkeer ook tot stilstand; een waterput op straat spuit water omhoog en een meisje in haar waarschijnlijk eerste Renault Clio staat stil en huilt in haar auto. Ik zoek naar de stoeprand; als je die nog kan zien, dan lijkt het erger dan het is. Door de grijze regen zie ik dat het water max. tien centimeter hoog is en ik waag de doorgang. Terwijl ik met waterfonteinen aan beide kanten door de spontane lagune rij, herinner ik mij een bericht dat er soms gaten in de weg vallen, ontstaan door hevige regenval. Dat zal toch niet waar zijn. Gelukkig rijden we door. Geen enge gaten in de weg, maar ik ga dat niet nog een keer doen.

Ik negeeer stoplichten, ik wil niet stilstaan; we moeten blijven rijden. Dan stopt het verkeer weer en zie ik een tweetal Audi’s een zijstraatje links inschieten. Ik duik er achter aan en rij tegen de stroom in. Een bizarre ervaring; het lijkt de waterglijbaan wel in Antibes land. Toch krijgen we steeds meer het idee dat we in een slechte film zitten. Wel spannend, maar met een onzekere afloop. De slingerweg herkennen we als de oude smokkelaarsroute die je via Le Cannet naar Vallauris brengt. Het water komt met bakken uit de hemel en spuit ook nog eens uit afvoergaten op de grond en uit de zijmuren. De colonne van drie auto’s rijdt gestaag door naar boven. Ik zie dat we worden gevolgd door nog een auto. We slingeren langzaam door Vallauris en dan valt de straatverlichting uit. Dat is niet fijn; omringd door bomen op een smal weggetje dat geheel onder water staat. Toch druk ik het gaspedaal verder in, ik wil hier niet blijven met het risico dat de auto onbestuurbaar wordt door het vele water. De weg wordt steeds smaller en er spuit nu ook water recht omhoog uit de weg. We passeren de 40 centimeter dikke straal water. Na 10 minuten rijden in complete duisternis met alleen de achterlichten van de Audi voor ons, zien we eindelijk een verkeersbord; het bordje Cannes wijst naar rechts. ‘Pfoe’, zuchten we allebei, ‘dan duiken we bij Cannes de snelweg op en zijn we zo lekker thuis.’ Helaas is ook de politie in actie gekomen en staan overal agenten die met zwaaiichten duidelijk maken dat deze weg is afgesloten. Een rotonde staat onder water en we zien twee auto’s die vol zijn gelopen met water. Onduidelijk is of er nog mensen in zitten. Shit, wat gaan we doen? ‘We kunnen altijd nog met die champagne een hotelletje opzoeken’ opper ik. ‘Graag, zegt Jo ‘want ik vind dit helemaal niet fijn!’ We komen natuurlijk geen hotels tegen en kunnen alleen nog maar verder de bergen in.

Ons richtingsgevoel is door al het water weggespoeld, al herken ik vaag af en toe een winkel. “Volgens mij komen we hier uit bij hoe heet dat ook al weer?” ‘Nee hoor, ik zag een bordje staan met A8, je bent er voorbij. We rijden echt helemaal verkeerd nu!’ De verwarring in de auto neemt toe, maar ik kan niet anders dan doorrijden. Om mij heen staan steeds meer auto’s stil, met knipperlichten aan, wachtend op het eind van de regen. Of een mega vloedgolf. Maar dan staan we bij het industrieterrein van Cannes en kunnen we zomaar de A8 op. De weg naar Mougins staat helemaal vast met knipperlichtende auto’s, en gek genoeg is de oprit naar de A8 is helemaal leeg. Het lijkt er op dat we tussen twee wegafsluitingen toch nog een vrije oprit hebben gevonden. Rechts ligt de McDonalds. Ik twijfel nog om daar te schuilen en in ieder geval te eten, maar geef opnieuw gas. De autoweg is redelijk berijdbaar tot Antibes, daar staat het water 20 centimeter op de snelweg. Bijna iedereen zet zijn auto stil; wij rijden stapvoets tussen gestrande auto’s door. In de auto’s kijken mensen verslagen voor zich uit; in een andere auto zit een vrouw alleen te huilen. Het is ook extreem wat er nu gebeurt; we hebben nog nooit zoveel regen gezien en nog nooit zoveel ondergelopen straten en chaos.

Toch rijden we gestaag richting huis, de afslag is bijna in zicht. Net als we de Route National op willen rijden, zien we zwaailichten. We kunnen niet meer verder; overal staan auto’s stil en gaan mensen achteruit rijden. Maar waarom? Ik ben nu zo dicht bij huis en bij de kinderen, ik ga hier écht niet blijven staan. Ik rij via de tegenliggende weg naar voren en zien een brandweerauto staan en twee agenten. Die zijn druk met voornamelijk kleinere auto’s weg te sturen. Het water staat tot aan hun knieën, dus dat is te doen. Ik doe mijn knipperlichten aan, mijn groot licht en rij ze tegemoet. Ik word niet tegengehouden en we waden ons met veel kabaal van opspattend water letterlijk door de kuil in de weg naar het centrum. Hier stroomt wel veel water op de weg, maar we zijn de enigen. Binnen zeven minuten zijn we onderaan onze berg. De weg omhoog is in een kolkende rivier veranderd. Er liggen takken, stenen en een stuk tuin op de weg, maar ik rij vastberaden omhoog. De kinderen hebben al een paar keer gebeld dat de stroom het nog steeds niet doet. Jo zegt heel rustig ‘Joh, doe gezellig wat kaarsjes aan, we zijn bijna thuis’. Heerlijk zo’n stoïcijnse vrouw die het eigenlijk helemaal niet meer leuk vindt, maar dit niet laat merken. Dan zijn we thuis; in het stukje van de carport naar de voordeur worden we toch nog even geheel doorweekt. Gelukkig, we zijn binnen!

De stroom doet het weer snel en we vertellen ons verhaal. De fles champagne (Laurent Perrier) gaat open en de appeltaart voor zondag wordt aangesneden. Geen galgenmaal, maar een feestmaal want het had zo maar anders kunnen aflopen. De volgende dag lezen we in de Nice Matin dat er 12 mensen zijn omgekomen, verdronken in hun auto, in een parkeergarage of gewoon op straat. Precies in de hoek waar wij doorheen hebben gereden; Mandelieu, Cannes, Vallauris. Vandaag schijnt de zon weer en lijkt alles vergeten. Maar alles is betrekkelijk; het kan zo snel helemaal verkeerd gaan. Geniet daarom elke dag, en vooral van het mooie weer. En als de meteo regen voorspelt, gaan wij nergens meer heen.