Terwijl ik net een kippetje op de barbeque omdraai vliegt er een Canadair blusvliegtuig over mij heen. ‘Ik zal toch niet teveel rook hebben gemaakt?’ denk ik heel even, maar gelukkig; ik krijg geen 6000 liter water over mij heen en de vliegende brandweer bromt verder, richting de bergen bij Nice. Nu zie ik het pas; de lucht daar is oranje zwart gekleurd. De wind komt uit zee richting de Alpen dus hoeven we ons deze keer geen zorgen te maken. Het leven wordt wel spannender; al maanden wachten we op een langdurige plensbui; de bossen om ons heen zijn kurkdroog.
Er hoeft maar ergens een gek te staan barbecuen… of een sigarettenpeuk in het gras gooien; de boel kan zomaar in de hens vliegen. Voor alle duidelijkheid; onze barbecue staat op beton, naast het zwembad met een waterslang op de grond. We horen later op de avond via Whatsapp dat de brand bij Nice zelfs in Nederland Het Journaal heeft gehaald. Tegen middernacht draait de wind en ruikt ons hele huis naar rook terwijl de blusvliegtuigen blijven vliegen tot vuur om 04.00 uur eindelijk onder controle is.
En zo vliegt er iedere dag wel een rood-gele helicopter in de lucht, op zoek naar beginnende brandhaarden. Van de bevolking wordt door de gemeente maximale voorzichtigheid gevraagd en om belangrijke papieren en bezittingen gereed te hebben, mocht het tot evacuatie komen. En zo zijn we ineens allemaal lid van de onvrijwillige brandweer: lopen we langs het strand, dan speuren we de horizon af naar rookpluimen. En ja hoor, in la Colle sur Loup zien we grote rookwolken. Via Twitter lezen we dat de brandweer ter plaatse is en er geen vliegtuigen nodig zijn. Dat was anders met de vorige brand bij Nice; daar is men 48 uur met vijf blusvliegtuigen in de weer geweest om uiteindelijk 120 hectare in vlammen op te zien gaan. Vijf brandweermannen ter plaatse moesten zich met ademhalingsproblemen laten behandelen. En de mistral wind blijft maar waaien.
Meer ademhalingsproblemen gisteren bij de training van de Iron Man marathon, u weet wel, de ultieme uitputtingsslag waar sportieve mannen in Zuid Frankrijk het hele jaar op hebben gewacht. Dankzij de stevige wind werd het een ruig zwemtochtje over zee naar Villefranche, tegen de wind in. Ik heb even vanaf de boulevard staan kijken, maar iedereen in zee werd er door een omaatje op de boulevard fluitend uitgelopen, zoveel wind stond er. Ik kan mij zo voorstellen dat je je op die momenten afvraagt ‘Waar ben ik mee bezig?’ Er is natuurlijk geen weg terug, je moet door, anders word je nooit een Iron Man. Nog meer doorzetters maar dan bij een weg vooruit zagen we bij de aanleg van tramlijn 2. Stoere mannen van beton keken als schapen in een sink-hole; een spontaan gat in de weg. Dat schijnt weleens te gebeuren en het is pragmatisch opgelost door er twee vrachtwagens beton in te storten. Gek genoeg is het gat twee dagen later opnieuw verschenen, en nu twee keer zo groot. En al het beton is weg. De ingenieurs staan voor een raadsel.
Nog een laatste raadseltje dan, al weet ik het antwoord wel. Deze week zagen Jo en ik een UFO. Niet lachen, ik geloofde altijd wel in UFO’s omdat het een beetje arrogant is om te denken dat wij de enige mensen zijn in dit universum of in al die andere melkwegstelsels. Dus er zal best nog ergens leven zijn; waarschijnlijk slimmer dan de mens die zijn eigen planeet vervuild en niet eens een fatsoenlijk kabinet kan samenstellen, maar dit terzijde.
We zien rond 20.00 in de avond vanaf ons terras op 50 meter hoogte in de lucht vanuit zee een zwarte bal van ca 30 cm doorsnede op ons af vliegen, metaal van structuur maar zonder geluid. Het was zeker geen drone want die hoor je. Het was ook geen zwarte luchtballon. Het ging in een strakke, rechte lijn met constante snelheid over ons huis heen en verdween richting de bergen. Jo en ik keken elkaar aan en begonnen te lachen: ‘Hebben wij nou iets raars gezien?! Was dat een, ja he, echt he?! Dat was een heel raar ding! Jeee, we hebben een UFO gezien!’ Sindsdien kijken we reikhalzend uit naar een nieuwe ‘close encounter’ van de geheimzinnige zwarte bol. Voorlopig zien we alleen nog maar blusvliegtuigen.
About The Author
